"एका ऋषींची कथा"
ही कथा एका ऋषीची आहे जो राजाही होता. त्यांचा जन्म राजस्थानमधील उदयपूर येथील राजघराण्यात झाला. 1908 मध्ये परमपूज्य मातोश्री महाराणी सादिया शीतल श्रीतीजी गरोदर असताना एके दिवशी एक योगीराज त्यांना राजद्वार येथे भेटायला आले. योगीराजांनी स्वतः महाराणी साहिबांना भिक्षा स्वीकारण्याची विनंती केली. धर्माभिमानी व धर्माभिमानी महाराणी विकासासाठी दारात पोहोचल्या आणि विनंतीला भिक्षा देत. योगी आणि मेवाडची राणी साहिबा समोरासमोर उभे असताना एक अलौकिक, दिव्य तेजस्वी असाधारण घटना घडली. योगीराजांनी भिक्षा ग्रहण करण्यासाठी वरदान म्हणून भाकीत केले की "महाराणी सह्या, तुझा मुलगा संसाराचा त्याग करून कण्व ऋषींचा अवतार मानला जाईल. रामाचा उपासक देवाचा उपासक असेल. हा पुत्र मेवाडच्या रघुवंश राजांचा शेवटचा राजा होईल आणि तिच्यावर संन्याशाचा आघात करील, तेव्हा तिच्या शुभेच्छेवर तिच्या सहजीवनाचा प्रहार करील. सांसारिक जीवनातून." प्रस्तुत घटना 1908 मध्ये उदयपूर, राजस्थान येथे घडली. ऋषिवर्य गुरुदेव श्री स्वामी चंद्रकिरणजी तपोवन सरस्वती महाराज 1968 मध्ये दैवी आदेशानुसार येथील महर्षी कण्व आश्रमात आले. योगीराजांची भविष्यवाणी 60 वर्षांनंतर खरी ठरली. अशा या महान योगीराजांना वंदन! दुसरी घटना १९३० च्या आसपासची आहे. महान आणि प्रसिद्ध तपस्वी योगीराज माधवनाथ महाराज महर्षी कण्व आश्रमात या ठिकाणी राहत असत. काही वर्षे ते भारताच्या दौऱ्यावर गेले आणि 1935 मध्ये ते येथे परतले तेव्हा त्यांना तेथील दुर्दशा दिसली. लोकांनी या धार्मिक स्थळाच्या धार्मिकतेचे आणि पावित्र्याचे तुकडे केले होते. त्यांचे शुद्ध आणि कोमल अंतःकरण प्रवृत्त झाले आणि या हललेल्या अवस्थेत त्यांनी आपल्या शिष्यांना भाकीत केले की "राजस्थानातून एक तपस्वी योगी या स्थानाचा जीर्णोद्धार करण्यासाठी येईल." जेव्हा शिष्यांनी भावी तपस्वीची ओळख विचारली तेव्हा योगीराज माधवनाथ महाराजांनी त्यांच्या तळहातावर गुरुवार बिंद्राचा आकार दाखवला. गुरुदेव जेव्हा येथे आले तेव्हा 136 वर्षांनी त्यांचे 136 खरे शिष्य होते. हे महान योगी तपस्वी!आपला भारत महान आहे, आम्ही त्यांना नमस्कार करतो. कुठे राजस्थानमधलं उदयपूर आणि कुठे महाराष्ट्रातलं कानळदा! तरीही काही तार जोडलेले आहेत. गुरुदेव श्री स्वामी चद्रकिरण तपोवनम सरस्वती महाराज यांचा जन्म 1908 मध्ये उदयपूर, राजस्थानच्या राजघराण्यात झाला. जन्मापासूनच त्यांच्या पावन चरणात शुभ-दिव्य खुणा होत्या. त्यांच्या एका पायावर ओम बिल्वपत्र, वाहती गंगा स्पष्ट दिसत होती आणि दुसऱ्या पायावर उर्दूमध्ये मोहम्मद लिहिलेले होते. ही दैवी चिन्हे देवाची शिक्का आहेत जी अध्यात्माचे लक्षण आहे. लहानपणीच 1910 मध्ये गुरुदेवांना शिक्षणासाठी जर्मनीला पाठवण्यात आले. तेथून पुढील शिक्षणासाठी ते लंडनला आले.परदेशातही गुरुदेवांचे राहणे, खाणेपिणे राजपूत संस्कृतीतूनच संकलित होते. श्री आणि सरस्वती यांचा गुरुदेवांवर अपार आशीर्वाद होता. भारतात परतल्यावर त्यांनी जगाचा त्याग करण्याचा निर्णय घेतला, जो त्यांनी केला.